دو ح جیمی

"دخترم " گفتنهایت به دلم میشیند ..

 "مرد" بودنتان به دلم میشیند ..

شاعر نیستم گرنه میگفتم

 که چقدر بودنتان به دلم میشیند

جهان سوم اینجاست

 فکر نمیکردم روزی، صورتی که نصفه از  اسید سوخته باشد را از نزدیک ببینم.                                            

نصف یک صورت سوخته با چشمی سفید.

.

.

.

البته که این زن عراقی بود.و با جراتی مثال زدنی، تمام روی خود را باز گذاشته بود.

و البته که من؛ چندشم نشد.

اما دردی استخوان سوز، در تمام وجودم پیچید..

.

.

.

 چند ساعت بعد؛ یا چند ساعت قبل؛ مجددا زنی را دیدم با صورتی سوخته.جهان سومی؛ اما اینبار  از نوع ایرانی.ازینکه دوباره امروز با چنین موردی مواجه شدم؛ خیلی متعجب شدم ..!

در دلم از خود پرسیدم:این هم آثار اسید است؟! یا اثر بخاری نفتی؟! شاید در بچگی در اثر غفلتی، شاید در بزرگی در اثر کینه ای؛ شاید هم بی هیچ دلیلی! 

باید به او پول میدادم تا وسایلم رو بردارم؛ تمام تلاشم را کردم که صورتم خالی از حس باشد.

خالی از هر حسی مخصوصا ترحم...اما ؛ نمیدانم که چقدر موفق بودم.

.

.

این است قصه ی تلخ جهان سومی بودن.این است که هیچ کشوری برایمان دل نمیسوزاند. 

این است که دیدن چنین صحنه هایی در چنین کشورهایی دور از انتظار نیست.

...

دقیقا از روز اول صفر، تا الان که سومین روزشه، کار من شده چلیک چلیک اشک ریختن !

عادت هرروز صدقه دادنم تو این ماه، نشده که انجام بشه.

حتی نتونستم برم بیرون تا یکم روحیه م عوض شه.منم و چهار دیواری اتاقم و دانشگاهی که نمیرم و اشکایی که هرازگاهی میاد و میره.

با کل اعضای خونه قهرم ! ناهارم نخوردم.اصلا میخوام انقدر غذا نخورم تا بمیرم ! 

پ ن:بعد نوشتن این پست رفتن غذامو خوردم :)) معجزه میکنه نوشتن ! :دی

بگذار "خاطره"بمانند..

یکی نیست به من بگوید:که چرا دنبال خاطراتت میگردی؟! خیلی دل خوشی از بعضی خاطره ها داری که باز به دنبالش میروی؟! آنقدر که باز از خودت دور شوی و پرت شوی در زمان دیگری و کل سیستم وجودی ات بهم بریزد؟!

رها کن خاطره ها را ..بگذار مدفون شده بمانند...دست خاطره را که بگیری زنده میشود و تمام قد جلویت می ایستد..آن گاه تویی و یک راه سد شده، پر از خاطرات زنده شده ..

تو با منی؟

انقدر حالم بده که دلم میخواد بین این جمعیت چند صد و شاید هزار نفره بزنم زیر گریه...بین این جمعیت چند صد و شاید هزار نفره تنهام!اما تنها کاری که میتونم انجام بدم جلوگیری از ریزش اشکام و نوشتن آهنگ های قدیمی رو ورق کاغذه.

دلم گرفته و کسی نیست که این گرفتگی رو برطرف کنه...دلم گرفته و جایی رو ندارم که بهش پناه ببرم برای گریه ..دلم گرفته و من تنهام و همه هستند و یکی نیست..

دوستان دانشگاه!

یعنی یه نفر ، محض رضای خدا ، نیست که جزوه ی مباحث جاری ترم قبل رو ، که من این ترم معرفی به استاد دارمش رو ؛بهم بده؟!!!

جزوه ش دست نویسه. جوری نیست که بتونم بخرمش.

از ترم قبل به "ع" سپردم ولی هی دست به سرم کرده! دیگه نمیخوام بهش بگم که جزوه رو برسون دستم.آدمیم که به بار حرف میزنم.خودمو بکشم یه بار دیگه هم یادآوری کنم.بعدش دیگه عطا رو به لقا میبخشم!

چند روز پیش "ز" -همون که عروسیش رفته بودم-از لاین پی ام داد و کلی گله و اینا که یادی از ما نمیکنی و اینا ! میخواست خبر ارشد خوندن شو بهم بده .

وسط حرف مون گفتم مباحث رو با فلانی داشتی؟! گفت آره چطور؟

گفتم دنبال جزوه شم.گفت:خب دیگه مزاحم نباشم گلم!!سلام برسون! خدافظ !

من :| یعنی اگه من بودم تا جزوه رو نمیذاشتم تو دستش خیالم راحت نمیشد ..

دوستای دانشگاهمو دوست ندارم :( فقط حرف مفت میزنند ..فقط از دور دوستن ..از نزدیک هیچی نیستند هیچی.

تو آسمانی و من آن تک درخت کهسارم/که صبح تا به شام هرچه مینگرم تویی ..

میدونی، بعضی از سوال ها هست که فقط یه زمان خاصی میشه پرسیدشون.

یعنی از وقتش که بگذره ؛ دیگه نمیتونی بپرسی چرا؟!

دیگه نمیتونی جواب اون چرا رو، از زبون طرفت بشنوی..

شاید برای همیشه..

اسفند

زن جوان،کنار خیابان نشسته بود.                                         

روی چهارپایه ای کوچک.با چادری گره زده به کمر، صورتی از سیلی سرما سرخ، و چشمانی که به نقطه ای نامعلوم خیره شده بود..                         

بساط اسفند جلویش پهن بود.یک کپه اسفند، به همراه چند بسته کوچک و بزرگ که دور آن کپه چیده شده بود ..

همه ی این ها را درعرض چند ثانیه دیدم.

از کنارش عبور کردم. پاهایم برای ادامه دادن راه سست شد.ایستادم.خواستم برگردم و خیری به او برسانم.. با خودم فکر کردم که در خانه اسفند داریم.و بعد بی آنکه به عقب برگردم، به سمت میلاد نور رفتم.

اما همه ی این چهار روز به یادش بودم و پشیمان ازینکه چرا بی معطلی یک بسته اسفند از او نخریدم ؟!    

سرررردهههه

نمیفهمم که چگونه در عرض دو سه روز انقدر کاش دما داشتیم. 

سیستم گرمایشی اتاقم روشن است، دو عدد بلوز جذب که یکی بافت یکی تریکو است پوشیده ام

اما همچنان زیر پتو از سرما میلرزم...چشمام سیاهی میره یعنی از شدت خواااب

دلم گرفت ای همنفس ..

ازین 

نامهربونی ها

دارم 

از غصه 

می می رم ..

رفیق روز تنهایی ..

یه روز 

دستاتو

می گی رم...

دارم بیهوش میشم ولی باید بنویسم

چند شب هست که میخوام یه سری مکالمه رو بنویسم اما نمیشه ..

 ش

ح

ن

پ

سکته

بیهوشی

بیمارستان

رفت 

برگشت

شانس 

حکمت

فلسفه

روانشناسی

فدا تکمیل میکنم  ..ان شاءالله

حافظ جآن گفته بود/6خرداد

چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان

کاید به جلوه سرو صنوبر خرام ما

ای باد اگر به گلشن احباب بگذری

زنهار عرضه ده بر جانان پیام ما

گو نام ما ز یاد به عمدا چه می بری

خود آید آن که یاد نیاری ز نام ما

سخته

خوندن این درس لعنتی که دو سال پیش افتادمش، سخته.

نه اینکه درس سختی باشه ! نه ..اتفاقا جزو آسون ترین تخصصی ها بوده !

خوندن حاشیه هایی که رو این جزوه نوشتم سخته.

زنده شدن خاطرات اون روزها جلوی چشمام سخته ..

باور اینکه دوسال گذشته باشه سخته ..

کاش زودتر تموم شه .. 

خواستم تو اینستا بگم، ولی حسش نیست ..

تولدت مبارک عزیز دل خواهر ..

داداش کوچولوی مننننننننن ...مرد کوچک خونه ..یکی یدونه ♥♥♥

سلامت و موفق و خوشبخت و عاقبت بخیر باشی الهی ..

سرخوشم!

همچون دختری که تو هفته ی پیش رو؛ دوتا میان ترم داره؛ ولی یک کلمه هم نخوانده !! :|

خدا این ترم آخری رو به سلامت و دل خوش! به پایان برسونه ...

حس خوب یعنی:

یکی از بهترین دوستات؛ از حرم امام رضا ( ع ) بهت زنگ بزنه و بگه سلام بده ..

بعدشم آرزو کنه که هرچی زودتر قسمت خودت شه..و با اینکارش از کیلومتر ها دورتر یک دنیا حس خوب بریزه تو دلت ..

.

.

.

میزان خوشحالی من رو "پ " ای که کنارم نشسته بود دید :) بعد صحبت با دوست جانم؛بغلش کردم و گفتم:از حرم بهم زنگ زده بود.از حرم..! .. :)

خوشحالی و ذوق شوق من؛  "پ" را هم خوشحال کرد.. 

.

.

خدایا جانم ؛دوست عزیزم را حاجت روا شده و به سلامت،به خانه برگردان ...

؟!

کسی هست که اینجارو ناشناس دنبال کنه؟!

یا همه 10 نفری که اینجا هستن گذری اومدند؟!

اعلام حضور کنید لطفا :)

سه کله پوک!

داشتم برای "ر" تعریف میکردم که این اواخر بخاطر نه ترمه شدم در دانشگاه، ازدواج و رفتن "پ"، جواب رد دادن به دایی "م" ؛ تحصیل و ازدواج سایر دوستان و بستگان؛ بیشتر از همیشه دوروبرم از "دوست" خالی بود.

به گمانم یکشنبه بود، که تنها در رستوران نزدیک دانشگاه نشسته بودم، سفارشم را داده بودم، و به روزهای خوب گذشته فکر میکردم.

همان روزهایی که با بچه ها دور یک میز نشسته بودیم و از هر دری حرف میزدیم و میخندیدیم...

اما درحال تنها بودم و با حسرت به گروه چهار نفره ی دختران که کنارم بودند غبطه میخوردم...

.

.

.

شاید دوهفته هم از آن روز نگذشته باشد.اما ...

"پ" برگشت؛ تک تک دوستان دوستان صمیمی دبیرستان به دیدنم آمدند و قرار بیرون گذاشتند!

روابط در هاله ی ابهام من با "م"صاف شد!

و حتی ..میمی که بین ما سه نفر به خساست معروف بود، مارا مهمان بهترین رستوران ایتالیایی شهر کرد! :))

باز هم ما سه نفر، دوستان دوازده ساله، یاران 

دبیرستانی؛ دور یک میز نشسته بودیم!

آن هم در شرایطی که امید چندانی به برگشت "پ" نداشتم ... و دوستی خودم با "م" را تمام شده میدیدم...

و خدایا..چه خوب بود که ما باز هم دور هم جمع شدیم ..

خدایا ..چه خوب که زندگی یهویی های خوب داشته باشد ..

چه خوب که در عین ناامیدی ، امید باشد ..

خدایا خوشبختی همه ی دوستانم را، هرجا که هستند ؛ از تو میخواهم..

خوابم میاد

سرم داره میترکه

خسته م

امروز صبح تا شب بیرون بودم

فردا صبح تا شب کلاس دارم

صدای طبق و زنجیر تو سرم میپیچه

کلی فکر و خیال به ذهنم هجوم میاره

اتفاقا رو مرور میکنم

گاهی لبخند میزنم

گاهی چشمام اشکی میشه

یه غمی ...یه غمی رو این سینه سنگینی میکنه...

دارم مقاومت میکنم در برابر خواب...اما بیشتر ازین نمیتونم مقاومت کنم ..