امروز پس از مدت ها رفتم شهری که در آن پیش دانشگاهیم را گذرانده ام.تنها.
به بهانه ی گرفتنِ مدرکِ پیش دانشگاهی رفتم.برای انجامِ کارهای فارغ التحصیلی.شک داشتم که قبلا از مدرسه گرفتمش یا نه !
نمیدانستم کرایه چقدر شده بعد پنج سال ...آن روزها کرایه سیصد تومان بود..یک دو هزاری به راننده دادم و پانصد بهم برگرداند!
کرایه دقیقا پنج برابر شده بود ...
جلوی مدرسه نگه داشت و پیاده شدم ..از لای دروازه دیدم دختران سرخوش را.بعضیا کفِ زمین نشسته بودند،بعضی ها والیبال بازی میکردند و بعضی هم درس میخوندند..
از همان جا دلم تنگِ جمعِ سه تاییِ خودمان شد..یادِ تمام آن پنج سالی که صبح تا غروب کنارِ هم نشستیم و باهم رفتیم و باهم برگشتیم افتادم ...
دلتنگ پ،دلتنگ م،دلتنگِ دوستانِ دورو نزدیکِ دیگر،دلتنگ زنگِ تفریح ها و زنگِ ورزش ها،دلتنگ تک تک لحظه های تلخ و شیرینِ دبیرستان.حتی دلتنگِ روزای مزخرفِ بلاتکیفیِ قِبلِ کنکور شدم..
از دختری که لبِ آبخوری ایستاده بود سراغِ مدیر را گرفتم.عوض شده بود ...
وارد ساختمان شدم.
کلاسِ روبه رو خالی بود..کلاسِ رو به دریا با همان پنجره ی رویایی اما حفاظ دار.چقدر حسرتِ حفاظدار بودنِ آن پنجره را میخوردیم...چقدر دوست داشتیم زنگ های تفریح در آنسوی کلاس و نزدیکتر به دریا بچرخیم..چه روزها،صبحای زود در کلاسِ خالی ،سرِ من به روی این حفاظ تکیه میکرد و اشک میریختم و با دریا دردودل میکردم...
آنروزها دلم میخواست زودتر آینده را ببینم...از دریا میپرسیدم میدانی چه میشود؟!تو بگو ... ! و فقط صدای امواجِ طوفانیِ دریا بود که پاسخم را میداد..
امروز از آینده روبه روی آن پنجره و دریا ایستاده بودم...
..
