°•نیـــلگــــــــون•°

مدام فلش بک میزنم به دوازده دی.روزی که برای خریدن سکه با مامان رفته بودیم سر چهارراه استانبول و چشمام از فرط سرما و آلودگی هوای تهران میسوخت و اشکی بود... 

حالا چشمام میسوزه ولی نه از سوزِ سرما،از سوز اشک... از سوزِ سوختنِ آدم های بیگناه...از سوزِ بی مهری دنیا..

هیچ رقمه آروم نمیشم.نمیتونم بخندم.حتی با استیکرها.که اگه بخندم هم الکی و با یه قلبِ پر از درده.برای اینکه خودمُ بزنم به بیخیالی.برای کم کردن اندوه روی قلبمه.هرچند که میدونم کم نمیشه، تا خبر خوبی بیاد ..

پاساژ،آتش نشان ها،فروشنده ها و لباس ها.تولیدی و خیاطی هاش.دخترا و زنایی که اونجا خیاطی میکردن.کسبه ها ..

خانواده های منتظر...

هیـــچ کدوم یه لحظه از ذهنم دور نمیشند.